Η Διατροφή μας στην 4η Διάσταση

«Η αυστηρή χορτοφαγία θα είναι  βασική προϋπόθεση για την είσοδο στη Νέα Εποχή.  Όταν η Γη βρίσκεται σε ένα ανώτερο επίπεδο δε θα σφάζονται αθώα ζώα για το κρέας τους και αυτά δε θα φοβούνται τους ανθρώπους.   Θα υπάρξουν πάλι καλές σχέσεις, αρμονία και επικοινωνία ανάμεσα στα ζώα και τους ανθρώπους.

Υπάρχει βαρύ καρμικό φορτίο στους ανθρώπους που εκτρέφουν ζώα για σφαγή και σ’ αυτούς που δουλεύουν στη βιομηχανία συσκευασίας κρέατος.  Γι’ αυτούς που τρώνε το κρέας, που είναι διαποτισμένο με τον τρόμο και την απόγνωση των ζώων που σφάζονται, το καρμικό φορτίο αντιμετωπίζεται με ασθένειες, αδυναμία, πρόωρο γήρας και πρόωρο θάνατο (ο θάνατος έρχεται πιο νωρίς απ’ ό,τι αν δεν έτρωγαν κρέας).

Όπως μας δίδαξε ο Ιλαρίων, το ήπαρ έχει τη δυνατότητα να ανακυκλώνει όλες τις πρωτεϊνες του σώματος, όταν αυτή η λειτουργία αποκατασταθεί μετά τη διακοπή της κατανάλωσης μεγάλων ποσοτήτων πρωτεϊνών.  Για τον μέσο άνθρωπο των βιομηχανικών χωρών του κόσμου, που καταναλώνει πολύ κρέας, χρειάζεται μια μεταβατική περίοδος 12 ή 18 μηνών, πριν υιοθετηθεί μια αυστηρά χορτοφαγική δίαιτα.  Όταν απεξαρτηθεί κάποιος από όλες τις πηγές κρέατος, η ημερήσια κατανάλωση πρωτεϊνών που είναι απαραίτητη στον οργανισμό αντιστοιχεί σε 6-8 φιστίκια την ημέρα και μπορεί να προέρχεται μόνο από φυτικές τροφές.

Οι παραγωγοί και επεξεργαστές κρέατος παραπλανούν τον κόσμο λέγοντας ότι το σώμα χρειάζεται μεγάλες ποσότητες ζωικών πρωτεϊνών, αλλά αυτό είναι ένα ψέμα που οφείλεται στην πλεονεξία τους.  Oι δεκάδες εκατομμύρια βραχμάνοι στην Ινδία είναι εξ ολοκλήρου χορτοφάγοι και είναι δυνατοί και υγιείς, όπως και οι άνθρωποι σε άλλες κοινωνίες.  Τα δυνατότερα ζώα στη Γη τρώνε μόνο χορτο, φύλλα, βλαστούς και σπόρους, ενώ η φυσιολογία και ανατομία τους διαφέρει ελάχιστα από αυτή των ανθρώπων.  Αυτά τα ζώα είναι μεταξύ άλλων το βουβάλι, ο τάρανδος, το άλογο, ο ταύρος και ο ελέφαντας.  Όταν οι άνθρωποι γίνουν αυστηρά χορτοφάγοι θα έχουν καλύτερη υγεία, ζωτικότητα, δύναμη, μακροζωία, καλύτερο κάρμα και υψηλότερη δόνηση.

Η νηστεία επί 2-3 μέρες κάθε λίγους μήνες συνιστάται για την απομάκρυνση των συσσωρευμένων τοξινών μέσω του λεμφικού συστήματος.  Νηστεία βασισμένη στους χυμούς φρούτων συνιστάται γι’ αυτούς που δεν έχουν νηστέψει πολύ στη ζωή τους.  Η ανάγκη για νερό αυξάνεται, καθώς αυξάνεται η δόνησή σας.  Καλό είναι να αποφεύγετε τον καφέ, το ξίδι, τη λευκή ζάχαρη και τα τηγανισμένα φαγητά.

Όταν μπείτε στη 4η διάσταση, οι διατροφικές ανάγκες θα αλλάξουν και οι άνθρωποι θα αλλάξουν από χορτοφάγοι σε φρουτοφάγοι, δηλ. θα χρειάζονται μόνο χυμούς φρούτων, και στο τέλος θα παίρνουν ενέργεια πράνα μόνο από τον Ήλιο (από τον Ηλιακό Λόγο).»

O Διδάσκαλος Kuthumi, μέσω του James Oliver

Aναδημοσίευση απο urantiacenter.gr

Ο γενετικός κώδικας της ανθρωπότητας χειραγωγήθηκε

"Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε δυο ενεργές έλικες DNA και δέκα που είναι σε λανθάνουσα κατάσταση, εξαιτίας μιας γενετικής χειραγώγησης που έλαβε χώρα. Με την παροδική απόκρυψη ενός τόσο μεγάλου ποσοστού του θεϊκού δυναμικού μας, λειτουργούμε αυτή τη στιγμή στο περίπου 5-10% αυτού. Το δυναμικό αυτό εξαπλώνεται και διευρύνεται διαρκώς για καθέναν που εξελίσσεται προς τις ανώτερες και υψηλότερες διαστάσεις. 

Κατά τη διάρκεια της Λεμούριας εποχής, το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας λειτουργούσε με 36 πλήρεις έλικες DNA.Κατά τη διάρκεια της 'πτώσης', μια σταδιακή κάθοδος σε συνειδητότητα πραγματοποιήθηκε μέσα σε διάστημα χιλιάδων ετών, που προκάλεσε μια σταδιακή εξασθένιση των 24 ελίκων του DNA, αφήνοντας ενεργούς μόλις τους 12. Με το βύθισμα των δυο ηπείρων της Λεμουρίας και της Ατλαντίδας, άλλοι 10 έλικες DNA απενεργοποιήθηκαν. Σε αυτό το στάδιο, όλες οι προηγούμενες ικανότητές μας μπορούν σταδιακά να επανενεργοποιηθούν, καθώς ανοιγόμαστε στη δόνηση της ανιδιοτελούς αγάπης και στην ανώτερη συνειδητότητα.

Υπάρχουν εικασίες πως ο γενετικός κώδικας της ανθρωπότητας χειραγωγήθηκε, επειδή έπεφτε η συνειδητότητα. Η χειραγώγηση αυτή έγινε με τη σύμφωνη γνώμη των ανωτέρων επιπέδων της Διοικητικής Ιεραρχίας της Γης. Τα ανθρώπινα όντα δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν με τους 12 εναπομείναντες ενεργούς έλικες του DNA. Η συνέπεια της μείωσης ελίκων ήταν σοβαρή και επώδυνη.

Το χαμηλό επίπεδο συνειδητότητας επέφερε το "πέπλο" που κάλυψε τα διαφορετικά επίπεδα συνειδητότητας, για να μην υπάρξει ξανά κατάχρηση των δυνάμεών μας, όπως έκανε η ανθρωπότητα την περίοδο της Ατλαντίδας και της Λεμουρίας. Μας επέτρεψε να χρησιμοποιήσουμε την ελεύθερη βούλησή μας, ελεύθεροι από τις συνέπειες της μεγάλης κατάχρησης δύναμης που είχε γίνει τότε. Από τις εμπειρίες που αποκτήσαμε κερδίσαμε σε σοφία που διαρκεί."

Aurelia Louise Jones - TELOS, Η πρωτεύουσα της Λεμουρίας

Αναδημοσίευση απο urantiacenter.gr

Σεξ, σχέσεις και το "ταμπού της φώτισης" (Ε.Ιεροδιακόνου)

«Υπάρχουν «οι κακούληδες» του σύμπαντος οι οποίοι αρέσκονται στη δύναμη και τη χειραγώγηση. Αυτοί ξέχασαν την αγάπη και διαπίστωσαν ότι και άλλα συναισθήματα, όπως ο πόνος και η αγωνία, είναι «τροφή». Η ενέργεια που παράγεται από αυτού του είδους τα συναισθήματα είναι σημαντική για την ύπαρξή τους. Μια καλή πηγή εξόρυξης αυτής της ενέργειας είναι οι άνθρωποι.  Όσο πιο πολλοί άνθρωποι παράγουν ζήλεια, πόνο, μίσος κλπ τόσο το καλύτερο γι αυτούς. Δεν θέλουμε να σας τρομάξουμε, αλλά η διαμάχη σκοταδιού και φωτός είναι αληθινή, παρόλο που δεν το θυμάστε. Εκείνα τα πλασματάκια που ξέχασαν την αγάπη – οι έκπτωτοι – είναι υπαρκτά. Μπορεί να μην έχουν τη μορφή που τους αποδίδουν, αλλά είναι υπαρκτά. Αυτά λοιπόν τα πλασματάκια σε ένα μέρος όπως η Γη που τα πράγματα είναι ελεύθερα, έκαναν καλή δουλειά. Ένα κομμάτι της έγκειται στην καταστροφή του αρχικού σχεδίου στη Γη μαζί με την καταστροφή του θεϊκού DNA των ανθρώπων.

Η σύνδεση του ανθρώπου με την πηγή του ξεχάστηκε. Το παρελθόν του, η σύνδεσή του με άλλες μορφές ζωής, η ευδαιμονία και η σοφία του επίσης. Το ανθρώπινο σώμα φτιάχτηκε αρχικά με σκοπό να μεταφέρει μέσα του τη βιβλιοθήκη του σύμπαντος. Αυτό περιορίστηκε. Η πολυδιαστατικότητα του ανθρώπινου σώματος περιορίστηκε κι αυτή. Ο άνθρωπος φυλακίστηκε σε μια πραγματικότητα γεμάτη ασθένειες, γήρας, ανασφάλεια και φόβο. Ξέχασε και το μόνο που κάνει πια είναι να φροντίζει για τα καθημερινά του, ζώντας μέσα σε πολέμους, αντιδικίες και μίση. Ξέχασε και μέσα από το επαναλαμβανόμενο κάρμα (φυσικό είναι γιατί πρέπει να επιβιώσει) παράγει αρκετή «τροφή» γι αυτά τα πλασματάκια.

Κάτι όμως άφησαν απείραχτο. Κάτι δεν τόλμησαν να πειράξουν. Αυτό είναι η σεξουαλικότητα του ανθρώπινου σώματος που αν την αφαιρούσαν, τότε οι άνθρωποι δεν θα πολλαπλασιάζονταν. Αυτό φυσικά δεν το ήθελαν γιατί οι άνθρωποι παράγουν την απαιτούμενη γι αυτούς ενέργεια. Η ένωση όμως των ενεργειών δυο ανθρώπων σε απελευθερώνει από τον τρισδιάστατο κόσμο μας, σε ταξιδεύει σε άλλες σφαίρες συνείδησης και σου θυμίζει κάτι από τη χαμένη σου ευδαιμονία. Αυτό δεν θα το επέτρεπαν γιατί ήταν επικίνδυνο. Οι άνθρωποι μέσα από την ερωτική συνεύρεση θα μπορούσαν να θυμηθούν. Έτσι αποφάσισαν να περιορίσουν τη συχνότητα που οι άνθρωποι θα μπορούσαν να ταξιδεύουν μέσα από αυτό. Περιόρισαν τον «κοσμικό» οργασμό σε καθαρά σωματικό και μετέτρεψαν την ιερότητα του έρωτα σε βρώμικες συνήθειες στις οποίες έπρεπε να επιδίδονται στα κρυφά.

(…)

Καταλαβαίνετε τώρα τη σημαντικότητα του Όσσο ως παρουσίας στον πόλεμο ενάντια στο σκοτάδι. Απενοχοποίησε το σεξ. Το έβγαλε από τις εκκλησιαστικές (υποτιθέμενα θεϊκές) τελετές και το ένωσε με το πνεύμα. Ήταν αναγκαίο να συμβεί τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο και αυτό έκανε. Κάθε άνθρωπος είναι ένα σύμπαν ολάκερο. Κάθε ανθρώπινο σώμα είναι μια βιβλιοθήκη γεμάτη γνώσεις. Κάθε ανθρώπινο σώμα είναι πηγή ευδαιμονίας και χαράς. Ένα ανθρώπινο σώμα μπορεί να ταξιδέψει μέσα από τις συχνότητες της ερωτικής συνεύρεσης σε άλλες σφαίρες πραγματικότητας. Αλλά οι «κακούληδες» το έκρυψαν. Δεν ήθελαν οι άνθρωποι να δραπετεύσουν από τη φυλακή που τους έβαλαν, ούτε να θυμηθούν. Ένα πράγμα όμως που δεν είναι κατανοητό από πολλούς ταντρίκες είναι ότι ο μόνος τρόπος να ταξιδέψουν. είναι μέσα από την αγάπη. Η αγάπη είναι το όχημα που σε ταξιδεύει. Η ενέργεια της αγάπης είναι αυτή που μπορεί μέσα από την ερωτική συνεύρεση να ενεργοποιήσει τους κωδικούς της φώτισης. Οι ταντρίκες κράτησαν ότι οι υψηλά δονούμενοι και καθαρά ενεργειακοί άνθρωποι μπορούν να σε ταξιδέψουν και την αγάπη την ξέχασαν. Έτσι ωφελιμιστικά επιδιώκουν συνευρέσεις κατάλληλες γι αυτούς, ξεχνώντας ότι δεν πρόκειται να πάνε πουθενά χωρίς αγάπη. Η βαμπιρική αυτή διάθεση δεν περιέχει αυτοσεβασμό και αλήθεια. Είναι απλώς μια άλλη μέθοδος που οι άνθρωποι χρησιμοποιούν κατά κόρον και κατ’ εξακολούθηση, και καλύπτει απλώς την τάση τους να έχουν πολλούς συντρόφους. Πολύ καλό σεξ μπορούν να έχουν ακόμα και αυτοί που δεν είναι σε πνευματική αναζήτηση. Το να βιώσεις όμως κοσμικό οργασμό μέσα από το όχημα της αγάπης είναι άλλη υπόθεση. Μια υπόθεση την οποία, αν δεν μετακινηθούν από την εγωιστική επιδίωξή τους, δεν θα πλησιάσουν ποτέ. Επίσης δεν κατανόησαν ότι ένα υψηλά δονούμενο άτομο δεν μπορεί να συνευρεθει με οποιονδήποτε. Είναι σαν να προσπαθείς να φορέσεις ένα πουκάμισο 3-4 νούμερα μικρότερο. Αυτό είναι δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο. Για να το κάνει κάποιος αυτό, πρέπει να «χαμηλώσει» τη δόνησή του και αυτό είναι κουραστικό. Είναι χάσιμο ενέργειας. Επίσης, το να μοιράζει την ενέργειά του δεξιά και αριστερά επιδιώκοντας τη φώτιση, απαιτεί συνεχή αυξομείωση αυτής της ενέργειας και είναι επίσης κουραστικό.

Κάτι άλλο που δεν κατάλαβαν είναι ότι η σεξουαλικότητα είναι μόνο ένα μέρος της χαμένης ταυτότητας του ανθρώπου, δεν είναι το παν. Η διαστροφή του ανθρώπινου σώματος δεν επικεντρώνεται μόνο στα γεννητικά όργανα. Η διαστροφή είναι καθολική και η προσέγγιση του Θεού, μόνο μέσω του σεξ, είναι παιδαριώδης. Υπάρχουν χιλιάδες άλλες ικανότητες και δυνατότητες κρυμμένες στο σώμα και τα κύτταρά μας. Είναι όμορφο να βλέπεις τους ανθρώπους να θέλουν να θυμηθούν ποιοι είναι. Ο ταντρικός έρωτας είναι ένα μικρό μέρος της ενθύμησης αυτής. Δεν είναι όμως το παν η αγωνιώδης αναζήτηση ενός ταντρικού συντρόφου εμπεριέχει αυτό που είπαμε πριν: αγωνία. Κι αυτή η αγωνία δεν θυμίζει σε τίποτα την ευδαιμονία που επιζητούν. Το μεγάλο λάθος στην κατανόησή τους είναι ότι βλέπουν τον σύντροφο ως μέσον, ως όχημα. Επαναλαμβάνω. Βλέπουν τον σύντροφο ως όχημα κι αυτό είναι εγωιστικό. Το όχημα όμως είναι η αγάπη που έχει ο σύντροφος για εμάς κι εμείς γι αυτόν. Οι ταντρίκες ακολουθούν κάποιους κανόνες, παίρνουν κάποιες μυήσεις και πρέπει να το δεχτούμε ότι είναι σημαντικές. Όπως η γιόγκα όμως, είναι απλώς ένας σωστός τρόπος για να γυμνάζεσαι αφού συνοδεύεται με τις αναπνοές, αλλά δεν σε οδηγεί από μόνη της στη φώτιση, έτσι και ο ταντρικός έρωτας είναι ένας σωστός τρόπος να κάνεις έρωτα, αλλά από μόνος τους δεν οδηγεί στη φώτιση.

(…)

Μερικοί χρησιμοποιούν την ιδέα της μη προσκόλλησης ως αφορμή για να μην ανοίξουν ποτέ την καρδιά τους. Καλύπτουν τον φόβο τους να αγαπήσουν, επιλέγοντας να μοιράζονται σε πολλούς συντρόφους. Διατηρούν την υποτιθέμενη ελευθερία τους βρίσκοντας αυτόν τον εύσχημο, «πνευματικό» τρόπο, κατάλληλο γι αυτούς. Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλουν να αγαπήσουν. Η αλήθεια είναι ότι φοβούνται να αγαπήσουν. Το να αγαπήσουν βαθιά είναι επικίνδυνο για κάποιους. Η «τρέλα» στην οποία οδηγεί η βαθιά αγάπη και το χάσιμο των ορίων του εαυτού τους τους αποδιοργανώνει και τους φοβίζει θανάσιμα. Η αγάπη σου θυμίζει τη θεότητά σου και τον ολόκληρο εαυτό σου. Μπορεί να σε παρασύρει σε παράλογες πράξεις, να σε κάνει να θέσεις διαφορετικές προτεραιότητες, να σε ωθήσει να γίνεις διαφορετικός κι αυτό δεν το αντέχουν. Φοβούνται να ορίσουν τον εαυτό τους με άλλο τρόπο. Φοβούνται την ελευθερία και την αναρχία της αληθινής αγάπης. Στηρίζουν την ύπαρξή τους στα περιορισμένα τους όρια και αντιστέκονται σε μια αγάπη που έχει τη δύναμη να τους τα γκρεμίσει έτσι αρέσκονται στη δικαιολογία ότι είναι ελεύθεροι, μοιράζοντας απλώς το σώμα τους δεξιά αριστερά.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη σκλαβιά από αυτή την υποτιθέμενη ελευθερία. Οι άνθρωποι που δεν βιώνουν την αγάπη, που την αποφεύγουν, είναι αυτοί που φέρουν τις βαρύτερες αλυσίδες στα πόδια τους. Θα τους βρείτε παντού. Είναι κρυμμένοι πίσω από όλες τις κουλτούρες και όλες τις θρησκείες. Είναι αυτοί που είναι άψογα οργανωμένοι, προγραμματισμένοι και λογικοί. Θα τους αναγνωρίσετε γιατί δεν έχουν εξάρσεις και σκαμπανεβάσματα. Ακόμα και αν η αγάπη τους χτυπήσει την πόρτα, αυτοί θα βρουν χιλιάδες δικαιολογίες για να την αρνηθούν. Δεν είναι η κατάλληλη εποχή, δεν είναι έτοιμοι, έχουν άλλα πράγματα να κάνουν και άλλα πολλά. Αν κοιτάξεις όμως τα μάτια τους, θα δεις τις σιδερένιες μπάρες της φυλακής μέσα σε αυτά. Έχουν ξεχάσει να αγαπούν και προστατεύονται μέσα στη νεκρή ασφάλεια της αποφυγής της αγάπης, γιατί δε θέλουν να αλλάξουν. Έχουν ξεχάσει την ευδαιμονία της αγάπης και προτιμούν την «κανονική» ρότα της ζωής τους.

(…)

Όπως οι πολυγαμικοί χάνουν την ενέργειά τους (ακόμα κι αυτοί που πιστεύουν ότι έχουν τους τρόπους να παίρνουν μόνο)  λειτουργώντας χωρίς αγάπη, έτσι χάνουν ή νεκρώνουν την ενέργειά τους και οι μονογαμικοί. Παραμένοντας σε μια σχέση χωρίς αγάπη, καταδικάζεις τον εαυτό σου σε μια οικειοθελή φυλακή. Μπορεί να κάνεις τα πάντα χωρίς αγάπη. Μπορεί ακόμα να εφαρμόζεις αυτή τη στάση ή την άλλη, αλλά καμία ενέργεια δεν πρόκειται να υποκινηθεί μέσα από τα σώματα.  Κανένα ταξίδι δεν πρόκειται να κάνει το παντρεμένο ζευγάρι που η αγάπη έχει στερέψει στον γάμο του. Δεν είναι εδώ για να καταστρέψω τις δομές της κοινωνίας. Είμαι εδώ, όμως, για να πω τα πράγματα με το όνομά τους, γιατί αγαπώ την αλήθεια. Συχνά βλέπω ζευγάρι σε εστιατόρια ή σε γιορτές να κάθονται δίπλα δίπλα. Πολλές φορές είναι ευδιάκριτη η απουσία ηλεκτρισμού και ενέργειας ανάμεσά τους. Συχνά βλέπω την απουσία αγάπης και χαράς ανάμεσά τους. Και το αίσθημα που έχω κοιτώντας τους είναι ότι δεν θα ήθελα να ζήσω έτσι. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, παρόλο που δεν παίρνουν χαρά από τον σύντροφό τους, μπορεί να τον ζηλεύουν και να θέλουν να τον κρατήσουν μόνο για τον εαυτό τους. Οι σχέσεις αγάπης έχουν γίνει σχέσεις κατοχής. Οι άνθρωποι ασφυκτιούν στις σχέσεις κατοχής κι όταν κάποια στιγμή χάνεται η αγάπη, αναρωτιούνται γιατί. Το αγαπώ και το κατέχω είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Στις μονογαμικές σχέσεις τις περισσότερες φορές καταλύεται η ελευθερία, με αποτέλεσμα να χάνεται η αγάπη. Σε μια νεκρή σχέση δεν υπάρχει ανακύκλωση ενέργειας. Δεν υπάρχει πιθανότητα να πυροδοτηθεί οποιοσδήποτε κωδικός φώτισης μέσα σε αυτήν. Δεν υπάρχει κοινό προχώρημα, ταξίδεμα, σκοπός. Υπάρχει μόνο κοινό πορτοφόλι και κοινά παιδιά επαναλαμβάνω, δεν είμαι εδώ για να καταστρέψω τις δομές της κοινωνίας. Είμαι εδώ, όμως, για να πω τα πράγματα με το όνομά τους, γιατί αγαπώ την αλήθεια.

(…)

Οι άνθρωποι αναζητούν την αγάπη, αλλά δεν μπορούν να αγαπήσουν. Μόνο ένας ολόκληρος άνθρωπος μπορεί ν’αγαπήσει ολόκληρα. Διαφορετικά η αγάπη σου θα είναι μισή, όπως κι εσύ. Το πρωι αγαπάς, το μεσημέρι ξεαγαπάς και το βράδυ αλλάζεις γνώμη. Το πρωι σου αρέσει ο σύντροφός του, αλλά αργότερα σε εκνευρίζει ο τρόπος που τρώει ή στέκεται. Οι άνθρωποι αναζητάμε την αγάπη γιατί αυτό είμαστε στην ουσία μας και η αγάπη με έναν άλλο άνθρωπο είναι το μόνο που έχει απομείνει να μας το θυμίζει. Ο άνθρωπος αρέσκεται στην αγάπη, αλλά ο ίδιος δεν μπορεί να αγαπήσει παρά μόνο αποσπασματικά γιατί είναι κομμένος σε χιλιάδες κομμάτια. Βιώνει την πραγματικότητα μέσα από το μυαλό του, μέσα από τα μοντέλα του εγώ του και το εγώ δεν μπορεί να αγαπήσει. Το εγώ από τη φύση του δεν μπορεί να αγαπήσει, δεν είναι φτιαγμένο γι αυτό.

Έτσι οι άνθρωποι κομματισμένοι όπως είναι, προσπαθούν να ενωθούν με άλλους κομματιασμένους και το αποτέλεσμα είναι οικτρό. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε γύρω μας. Σε μια εποχή όπως η δική μας, που το φως κατακλύζει τις πολιτείες των ανθρώπων, είναι φυσικό οι σχέσεις να περνούν κρίση. Σε μια εποχή που η αγάπη προσπαθεί να εγκαθιδρυθεί στις καρδιές σας, είναι φυσικό τα παρωχημένα μοντέλα της αγάπης να μη λειτουργούν. Τα δράματα που ζουν οι άνθρωποι είναι αποτέλεσμα της προσπάθειάς τους να θυμηθούν ποια τελικά είναι η αγάπη. Δοκιμάζοντας διάφορους τρόπους, συνειδητοποιούν ότι αυτό δεν είναι η αγάπη. Ούτε και αυτό είναι αγάπη. Αλλά ούτε και αυτό είναι αγάπη. Με αυτό τον τρόπο έχουν τη δυνατότητα να προχωρήσουν, ξεσκαρτάροντας κομμάτια του εγώ από τον εαυτό τους. Μόνο όταν προχωρήσεις τελικά στο κέντρο σου, έχεις την πιθανότητα ή τη δυνατότητα να γνωρίσεις την αγάπη έξω από εσένα. Μόνο τότε θα έχεις τη δυνατότητα να αγαπήσεις με την ουσία σου. Η αγάπη είναι… φώτιση. Όπως όλα τα πράγματα σε αυτή τη ζωή είναι φώτιση, έτσι και η αγάπη είναι φώτιση.

Μόνο ένας αιώνιος άνθρωπος μπορεί να αγαπήσει αιώνια. Κανένας άλλος. Προχωρώντας σ’αυτή τη διαδρομή για να θυμηθείς τον εαυτό σου, θα συνειδητοποιήσεις ότι μόνο δυο άνθρωποι ολόκληροι μπορούν να αγαπηθούν. Όμως, για να φτάσεις εκεί, πρέπει να περάσεις από όλα τα σημεία του εγώ σου. Μέσα σου και έξω σου θα διαπιστώσεις τους τρόπους με τους οποίους το εγώ υποκρίνεται και παρομοιάζεται με αγάπη. Και πιστέψτε με, οι άνθρωποι ανασαίνουν και βιώνουν την υποτιθέμενη αγάπη μέσα από το εγώ τους. Όταν προχωρήσεις από το εγώ στο μη εγώ, τότε μόνο έχεις την πιθανότητα να συναντήσεις ένα άλλο πλάσμα αιώνιο σαν εσένα και να απολαύσετε αυτή τη διαδρομή μαζί.

(…)

Οι άνθρωποι πρέπει να θυμηθούν την αγάπη. Πρέπει να μπουν στη διαδικασία να ξαναθυμηθούν πως είναι να αγαπούν. Όχι να βρουν την αγάπη, αλλά να γίνουν αγάπη οι ίδιοι. Αυτή είναι μια επώδυνη διαδικασία γατί θα σε οδηγήσει μέσα από το εγώ σου για να φτάσεις σε μια κατάσταση του μη εγώ ώστε να νιώσεις την αγάπη. Το να γνωρίσεις την αγάπη είναι μια εσωτερική διαδικασία που θα σε οδηγήσει σ’εσένα. Δεν είναι εξωτερική. Οι άνθρωποι έξω είναι εκεί για να σου δείχνουν κάθε τόσο πόσο δρόμο έχεις ακόμα για τη φώτιση. Κι αυτό είναι όλο. Επειδή όμως ο Θεός δεν είναι ο ισχυρός παππούλης που ζει στον Όλυμπο, κοιτάτε με προσοχή τα σημάδια στο δρόμο για να φθάσετε τελικά σε αυτόν. Όπως ο Κοντορεβυθούλης σκόρπισε τα ψίχουλα στο δρόμο για να μπορέσει να γυρίσει πίσω, έτσι έχετε σκορπίσει κι εσείς τις «άτυχες» αγάπες σας για να θυμηθείτε πώς να γυρίσετε πίσω. Μην κλαίτε αιώνια πάνω από ένα ψίχουλο – ατυχία, γιατί είναι εκεί απλώς για να σας δείξει τον δρόμο. Προχωρήστε από την περιφέρεια στο κέντρο. Προχωρήστε από αυτά που δεν λειτουργούν για να καταλήξετε σε αυτό που λειτουργεί. Ακούστε… η αγάπη είναι φώτιση. Κι αυτό είναι όλο.

Oι άνθρωποι είναι παγιδευμένοι σε όλα τα μοντέλα ζωής γιατί έχουν ξεχάσει τον εαυτό τους την ελευθερία και την αγάπη μέσα τους. Αφήνονται σε έναν τρόπο ζωής ή θρήσκευμα ανάλογα με το σημείο γέννησης και αφήνονται σε αυτό μέχρι να πεθάνουν. Το μεγαλύτερο αστείο είναι ότι οι μονογαμικοί περιγελούν τους πολυγαμικούς και το αντίστροφο. Οι πολυγαμικοί τους άγαμους (σημ. εννοεί εκείνους που απέχουν από το σεξ, όχι αυτούς που δεν είναι παντρεμένοι)  και το αντίστροφο. Οι άγαμοι τους μονογαμικούς και το αντίστροφο. Μέσα σε κάθε έναν από εμάς υπάρχουν όλοι ταυτόχρονα. Και κάθε φορά που κατηγορείς κάτι είναι σαν να κατηγορείς τον εαυτό σου. Άλλωστε θυμάσαι πως έζησες τις προηγούμενες φορές; Θυμάσαι εσύ με τις τρεις φιλενάδες, τις μοναχικές σου ζωές; Κι εσύ που είσαι ταντριστής τώρα, θυμάσαι αν σε προηγούμενη ζωή δεν φωτίστηκες μέσα από τη γιόγκα του Πατάντζαλι; Όχι δεν θυμάσαι. Κι εσύ που στέκεσαι αυτάρεσκα στο γεγονός ότι διατηρείς τον νεκρό σου γάμο για τα παιδιά σου, κατηγορώντας αυτήν που τον χάλασε, θυμάσαι τι έκανες παλιά; Όχι. Κι εσύ που στέκεσαι αυτάρεσκα στην αποχή σου από το σεξ, κατηγορώντας τον φίλο σου που έχει πολλές σχέσεις, θυμάσαι τα όργια των προηγούμενων ζωών; Όχι, δεν θυμάσαι.

Παρ’όλα αυτά επικρίνεις τα πάντα, ξεχνώντας ότι όλοι είμαστε ένα και ότι το μόνο που μας χωρίζει είναι οι αντιλήψεις μας. Τίποτα άλλο. Κανένας δεν είναι καλύτερος η χειρότερος. Κανείς δεν είναι καθαρός ή βρώμικος αυτές είναι ανθρώπινες επινοήσεις και διαχωρισμοί. Είναι σκαρφίσματα του εγώ, απλώς για να μας κάνει να αισθανόμαστε καλά. Το εγώ έχει τη μανία να πιστεύει ότι είναι μοναδικό και αλάθητο. Ότι φέρει όλη την αλήθεια και όλη τη χάρη και ότι οι υπόλοιποι είναι λίγοι και ψεύτικοι. Αυτός που λειτουργεί με το εγώ είναι ηθικός, σωστός, έξυπνος, σε αντιδιαστολή με κάποιους άλλους. Το εγώ μπορεί επίσης να δημιουργεί ακριβώς τα αντίθετα χαρακτηριστικά. Σε κάνει ανήθικο, λάθος και χαζό σε αντιδιαστολή με κάποιους άλλους. Ο εγωισμός φέρνει διαχωρισμό και κριτική. Μέσα μας και έξω μας. Το μη εγώ είναι αυτό που θα σε οδηγήσει σε μια νέα κατάσταση ύπαρξης, σε μια νέα κατανόηση και θα φτιάξει μια καινούργια γη. Το μη εγώ είναι η μη ταύτιση και η μη ταύτιση είναι η μη προσκόλληση και η μη προσκόλληση είναι να συνειδητοποιήσεις τη γελοιότητα της ζωής σου. Όταν συνειδητοποιήσεις πόσο γελοία είναι αυτά που πιστεύεις και αυτά που περιμένεις, τότε η φώτιση είναι κοντά.»

Ελένη Ιεροδιακόνου - Το ταμπού της φώτισης

Διάμεσα και επαφές με "διδασκάλους", ενεργειακές θεραπείες, γιόγκα

Διάμεσα και επαφές με "διδασκάλους", ενεργειακές θεραπείες, γιόγκα, ναρκωτικά

 και άλλα ενδιαφέροντα από την Ελένη Ιεροδιακόνου. 

Σπουδαία ομιλία που σπάει... κόκαλα.

Πορφύριος - Περί αποχής εμψύχων (Ακρεοφαγία)

Πορφύριος ο Τυριος

Περί αποχής εμψύχων (Ακρεοφαγία)

- αποσπάσματα - 

Τι είναι η θυσία.

«Και πρώτον, λέγει, ότι από ακατανίκητη ανάγκη, όπως είπαμε, που κατέλαβε το ανθρώπινο γένος, άρχισαν αυτά τα έθη, τα φονικά και σαρκοφαγικά.

Λοιπόν, πόλεμοι και λιμοί ήταν οι αίτιοι που επέφεραν και την ανάγκη του να γευτούμε ζώα, έμψυχα όντα.

Αλλά εάν υπάρχουν ικανές ποσότητες καρπών, ποιος είναι ο λόγος να προσφεύγουμε στο θύμα της ανάγκης;»

(…)

«Απ’όσα αγαθά προσφέρουν λοιπόν σε εμάς οι θεοί, τα ωραιότερα και πολυτιμότερα όλων είναι οι καρποί. Διότι δια τούτων μας σώζουν και νομίμως μας παρέχουν την δυνατότητα να ζούμε.  Ώστε από καρπούς πρέπει και να απονέμονται τιμές σ’εκείνους τους θεούς.

Και ασφαλώς πρέπει να θυσιάζουμε εκείνα τα είδη τα οποία, προσφέροντάς τα, δεν θα βασανίζουμε κανέναν. Ούτε έναν, χωρίς αντίρρηση. Αλλά και το θύμα πρέπει να είναι για όλους αβλαβές.

Και, εάν κάποιος θα έλεγε ότι ο θεός έχει δώσει σε εμάς προς χρήση και τα ζώα, όπως και όσο έχει δώσει και τους καρπούς, θα όφειλε να πει επίσης, ότι όταν θυσιάζονται τα ζώα, ο υπεύθυνος επιφέρει βλάβη σε αυτά, καθώς εκείνα αποχωρίζονται από την ψυχή τους όταν τα σκοτώνουμε. Δεν ενδείκνυται, λοιπόν, να θυσιάζουμε αυτά.»

(…)

«Ασφαλώς, η ψυχή είναι κατά πολύ αξιολογότερη από εκείνα που φύονται στο χώμα. Και δεν αρμόζει να την αφαιρεί εκείνος ο οποίος θυσιάζει ζώα.»

«Επειδή, λοιπόν, η φιλία και η αίσθηση της αδελφότητος ήταν ισχυρή σε όλους τότε, στην Χρυσή Εποχή, κανείς δεν εφόνευε κανένα ζώο, γιατί όλοι επίστευαν ότι είναι οικεία και τα άλλα ζώα προς τον καθέναν ξεχωριστά και σε όλο το ανθρώπινο γένος.»

«Όχι προς τιμήν θεών, αλλά δαιμόνων, εισήγαγον οι άνθρωποι τις αιματηρές θυσίες».

(…)

«Οι δαίμονες αυτοί (…) χαίρονται με «σπονδή αίματος και κνίσσα κρεάτων». Διότι, με τούτα αυξάνει το σωματικό και το πνευματικό στοιχείο τους. Αυτό συντηρείται με τους ατμούς και τις αναθυμιάσεις κάθε είδους. Ιδίως όμως ενισχύεται δια των ποικίλων προσφορών, και δυναμώνει περισσότερο με τις κνίσσες από τα αίματα και τις σάρκες.»

Ωμοφαγία, ανθρωποφαγία, ανθρωποθυσίες και Αιγύπτιοι.

«Αλλά με την πάροδον του χρόνου παραμελήσαμε την οσιότητα του ήθους και των πράξεων και των θυσιών. Αιτία για τούτη την κατάπτωση ήταν η ανεπάρκεια των καρπών και η εν γένει έλλειψη των ειδών νομίμου τροφής. Τότε οι άνθρωποι όρμησαν στην μεταξύ τους σαρκοφαγία, στην ανθρωποφαγία.

Και τότε, μετά από πολλές δεήσεις και ικετεύοντας το θείον να συγχωρήσει τις πράξεις του, έκαμαν απαρχές προς του θεούς με τους εαυτούς τους πρώτα (προσφέροντας δηλαδή, ανθρωποθυσίες).»

(…)

«Λοιπόν, από αυτό το στάδιο, της προσφοράς του εαυτού τους, οι άνθρωποι επέρασαν στις προσφορές σωμάτων των άλλων ζώων, ως υποκατάστατα των δικών τους σωμάτων. Και τότε, επειδή είχαν κορεσθεί από την νόμιμη (αναίμακτη) τροφή, έπεσαν σταδιακά στη λήθη των ευσεβών συνηθειών και νόμων. Και κατέληξαν στην απληστία. Τίποτε δεν άφησαν χωρίς να το δοκιμάσουν και να το γευθούν. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με όλους ανεξαιρέτως και ισχύει και για την καρποφαγία.  Παρατηρούμε δηλαδή ότι, αφού έχουν εξασφαλίσει την αναγκαία τροφή που προσφέρει η φύση και χορτάσουν την πείνα τους, επειδή ο κορεσμός οδηγεί στην αναζήτηση του περιττού, αρχίζουν να παρασκευάζουν, καταβάλλοντας πολύ κόπο, πολλά και διάφορα φαγητά, που βρίσκονται έξω από τα όρια της σωφροσύνης.

Έτσι, αφού όρισαν ως άξια τιμής τα προς τους θεούς αποδιδόμενα θύματα, κατέληξαν και να τα γεύονται.

Η έναρξη της κρεοφαγίας σημειώνεται ακριβώς σε αυτήν την πράξη. Έκτοτε, η ζωοφαγία έχει καταστεί προσθήκη της υπόλοιπης χορτοφαγικής δίαιτας.

Όπως, λοιπόν, κατά το μακρινό παρελθόν προσέφεραν απαρχές στους θεούς με καρπούς και, μετά τη θυσία, δοκίμαζαν ευχαρίστως από τα είδη που είχαν προσφερθεί, το ίδιο ενόμισαν ότι έπρεπε να κάνουν κι όταν άρχισαν τις θυσίες των ζώων. Αν και, κατά την αρχαιότητα, η ιέρεια δεν είχε εγκρίνει να γίνονται έτσι τα πράγματα, αλλά είχε εγκρίνει μόνο να τιμώνται οι θεοί με προσφορές καρπών. Διότι με εκείνα τα ήθη εύρισκαν αρμονική ευχαρίστηση και η φύση ολόκληρη και το αισθητικό μέρος της ανθρώπινης φύσης.

«Με άκριτους φόνους δεν αιματώνεται ο βωμός, αλλά μίασμα μέγιστο είναι τούτο στους ανθρώπους που αφαιρούν την ψυχή για να φάγουν τα μέλη».

(…)

«Λοιπόν, κι όταν οι πόλεμοι και οι λιμοί προκάλεσαν την βρώση άλλων ζώων, δεν θεωρήθηκε, ούτε τότε, σαν απόλαυση η κρεοφαγία αλλά σαν γέννημα ανάγκης. Ανάλογα και περισσότερο, είναι ολωσδιόλου απαράδεκτη και η ανθρωποφαγία. Ούτε, λοιπόν, επειδή οι άνθρωποι θυσίασαν σε κάποιες δυνάμεις ζώα, έπρεπε και να τα τρώνε. Και βεβαίως, ούτε όταν θυσίαζαν ανθρώπους δοκίμασαν, με την ευκαιρία, και κρέας ανθρώπινο.»

x

Η αρετή, ο άνθρωπος, οι μεγάλοι φιλόσοφοι και η αποχή

«Είναι γνωστό πως αυτή, η ενίσχυση της αρετής, δηλαδή, γίνεται με της Δικαιοσύνης την ανώτατη έκφραση, η οποία ενυπάρχει στην ευσέβεια που αποτείνεται προς τους θεούς. Αυτή η ευσέβεια συμπληρώνεται και επαυξάνεται μέσω της αποχής από τα έμψυχα. Όταν τηρούμε τη Δικαιοσύνη αυτή, δεν υπάρχει, ασφαλώς, φόβος να παραβούμε στο ελάχιστο, και το δίκαιο που αφορά στους ανθρώπους, γιατί αυτή είναι η προς τους θεούς καθοσιωμένη, η θεία Δικαιοσύνη.

(…)

«Διότι ο άνθρωπος δύναται, εκ φύσεως, να είναι ον αβλαβές και αποτρεπτικό του κακού, παρά να απολαμβάνει τις ηδονές του με την βλάβη των άλλων.»

Zώα, φυτά και ανθρώπινη αδικοπραγία

«Κατ’ αρχήν, όπως λέγει και ο Πλούταρχος, τρώμε τα ζώα όχι επειδή η φύση μας έχει ανάγκη από αυτά. Και αυτού του είδους η συνήθειά μας, να τα τρώμε, έχει προ πολλού ενθαρρύνει και επιτείνει την αδικία προς όλες τις κατευθύνσεις. Ενώ τα φυτά προσφέρονται και είναι αρκετά για την ικανοποίηση των αναγκών μας, χωρίς η φθορά που υφίστανται να υπερβαίνει ένα ανεκτό γι αυτά σημείο. Και είναι αμφίβολο αν είναι πράγματι φθορά το να παίρνουμε ένα μέρος από τα φυτά, διότι και μετά από αυτό, παραμένουν ζωντανά. Αλλά να αφανίζεις άλλα ζώα και να τα φθείρεις χάριν πλουτισμού και ηδονής, αυτό ανήκει στην απόλυτη αγριότητα και αδικία. Η αποχή από αυτά στη διατροφή μας δεν μας εμπόδισε ούτε να ζούμε, ούτε να ζούμε καλά. Άλλωστε, αν είχαμε ανάγκη πραγματική να σκοτώνουμε ζώα και να τρώμε σάρκες για την επιβίωσή μας, όπως χρειαζόμαστε τον αέρα και το νερό και τα φυτά και τους καρπούς, που χωρίς αυτά είναι αδύνατη η ζωή, τότε θα λέγαμε δικαίως ότι η φύση μας ευθύνεται γι αυτήν την αδικία.»

(…)

«Αλλά το να οδηγούν άλλοι ζώα στη σφαγή και να τα μαγειρεύουν, κατακυριευμένοι από τον φόνο και όχι χάριν της ανάγκης της τροφής ή της αναγκαίας συμπληρώσεως της, αλλά επειδή επιδιώκουν την απόλυτη ικανοποίηση της ηδονής και της λαιμαργίας, κατά τρόπο άξιο απορίας, αυτό λοιπόν θεωρείται από τους θεούς άνομο και τρομερό.»

Τα άγρια, τα ήμερα, ο φόνος και η βρώση

«Διότι εκείνος που απέχει από κάθε έμψυχο, αν και δεν μένει μακριά από εκείνα τα ζώα που προσφέρονται για συναναστροφή, αυτός ο άνθρωπος, πολύ περισσότερο από τους άλλους, θα απέχει και από του να βλάψει το ίδιο του το γένος.

Διότι εκείνος που αγαπά το γένος, δεν θα μισήσει το είδος, αλλά, μάλλον, όσο μεγαλύτερη είναι η εξοικείωσή του προς το γένος των ζώων, τόσο περισσότερο θα καλλιεργήσει αυτήν την σχεση προς ό,τι ανήκει στο δικό του είδος και θα την κρατήσει ακέραιη.

Λοιπον, αυτός που κατακτά την εξοικείωση προς το ζώον, αυτός δεν θα αδικήσει κανένα ζώον.

Αυτός όμως που περιορίζει το δίκαιο μόνο στον άνθρωπο, θα είναι ικανός να ελέγξει την εγκληματική του προδιάθεση, παρά μόνον εν στενώ, περιοριστικώς.

Λοιπόν, γλυκύτερο και από το «Σωκρατικόν έδεσμα» είναι το Πυθαγόρειο. Διότι ο Σωκράτης έλεγε ότι ορεκτικό της τροφής είναι η πείνα, αλλά ο Πυθαγόρας το να μην αδικείς κανέναν και να κάνεις νόστιμο το φαγητό με την δικαιοσύνη. Η αποφυγή λοιπόν της έμψυχης τροφής είναι αποφυγή των αδικημάτων που αφορούν την τροφή.

Διότι ο θεός δεν έκαμε βεβαίως έτσι τα πράγματα ώστε να είναι αδύνατη η συντήρηση του είδους μας χωρίς την κακοποίηση κάποιου άλλου.»

(…)

«Και κατ’ αυτόν τον τρόπο εννοείται ο δίκαιος άνθρωπος, όχι με τον στενό τρόπο των άλλων. Επειδή επεκτείνει την δικαιοσύνη τόσο, ώστε να φθάνει να εγγυάται την ασφάλεια και την αβλάβεια όλων των εμψύχων.

Γι αυτό και η ουσία της βρίσκεται μέσα στην εξουσία του λογικού επί του αλόγου στοιχείου, το οποίο άλογο στοιχείο έπεται του λογικού.

Διότι όταν άρχει το λογικό και έπεται το άλλο, εμφανίζεται η υποχρέωση να είναι ο άνθρωπος πράγματι ακίνδυνος προς οτιδήποτε. Πράγματι: εάν είναι τα πάθη συνεσταλμένα, τότε και οι επιθυμίες και οι αψιθυμίες είναι ατροφικές κι ο λογισμός κατέχει την δύναμη που του ανήκει, κι ευθύς έπεται η εξομοίωσή μας προς το ανώτερο οντολογικό επίπεδο. Κι εκείνο, το ανώτερο, που βρίσκεται μέσα στο σύμπαν, είναι καθολικά αβλαβές.»

Η ζωή στην χρυσή εποχή

«Από όσους έκαμαν συγκροτημένη, συστηματική και ακριβή σύνοψη των Ελληνικών θεμάτων, ένας είναι ο Δικαίαρχος ο Περιπατητικός. Αυτός, καθώς αφηγείται τον αρχαίο βίο της Ελλάδος, λέγει ότι οι παλαιοί ήσαν εκτός των άλλων και κοντά στους θεούς. Διότι υπήρξαν ωραιότατοι και αγαθότατοι στην μορφή και στις συνήθειες, και διότι έζησαν τον άριστο βίο. Γι αυτό και θεωρούνται ως χρυσούν γένος, εάν συγκριθούν προς τους συγχρόνους μας, που είναι κίβδηλοι και από χυδαιότατη ύλη, ενώ εκείνοι δεν σκότωναν έμψυχο ον.»

(…)

«Βεβαίως ούτε πόλεμοι υπήρχαν ούτε εξεγέρσεις κάποιων εναντίων των άλλων, επειδή δεν υπήρχε ούτε προσεφέρετο κανένα έπαθλο ανάμεσά τους το οποίο θα προκαλούσε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον, ώστε να ξεσπάσει πόλεμος γι αυτό.

Έτσι, το κυρίαρχο στοιχείο του βίου τους ήταν η αργία, η αμεριμνησία ως προς όσα υποβάλλει η ανάγκη, η υγεία, η ειρήνη, η φιλία.»

(…)

«Ύστερα η ανθρωπότητα προχώρησε στον νομαδικό τρόπο ζωής, κατά τον οποίο συγκέντρωναν περιττή περιουσία πλέον κι έπιασαν ζώα αιχμάλωτα, αφού κατάλαβαν ότι άλλα ήσαν εκ φύσεως αβλαβή και άλλα κακοποιά και δυσμενή. Έτσι λοιπόν εξημέρωσαν τα πρώτα ενώ επετίθεντο ομαδικά εναντίον των άλλων. Τότε με την κυνηγετική δραση, εμφανίσθηκε και ο πόλεμος στη ζωή τους.»

(…)

«Σ’αυτά ακριβώς αναφέρονται τα «Παλαιά» από το βιβλίο «Ελληνικά» του Δικαιάρχου, που αφηγείται ότι ο βίος των παλαιοτάτων ανθρώπων ήταν μακαριώτατος και η τελειότητά του οφείλετο, όχι λιγότερο από ό,τι στους άλλους όρους ζωής, και στην αποχή από τα έμψυχα.

Γι αυτόν τον λόγο δεν υπήρχε πόλεμος, αφού έλειπε η αδικία – ο φόνος. Ύστερα όμως ήλθαν ο πόλεμος και η πλεονεξία στην κοινωνία τους μαζί με την αδικία προς τα ζώα. Και είναι αξιοθαύμαστοι, αυτοί που ετόλμησαν να πουν ότι η αποχή από τα ζώα είναι μητέρα της αδικίας, καθώς η ιστορία και η εμπειρία αποδεικνύουν ότι μαζί με τον φόνο εμφανίσθηκε και η ασέλγεια και ο πόλεμος και κάθε αδικία.»

 Αγνότης και επιμιξία

«Θεωρούσαν λοιπόν αγνότητα οι ιεροί άνθρωποι την τήρηση της αποστάσεως από το αντίθετο, και την ανάμιξη με αυτό την ενόμιζαν μίασμα. Έτσι, όταν έδιναν ή έπαιρναν τροφή από καρπούς, που δεν την βρίσκει κανείς από νεκρά ζώα και η οποία δεν είναι εκ φύσεως έμψυχη, πίστευαν ότι δεν μολύνονται τα πράγματα που διοικεί η φύση. Αλλά τις σφαγές των ζώων που έχουν αισθήσεις και τις βίαιες αποσπάσεις των ψυχών τους, τις θεωρούσαν μιασματα πολύ περισσότερο, πίστευαν ότι το πλήρες αισθήσεων σώμα, όταν αποστερείται την αίσθηση και νεκρώνεται, αφομοιώνεται προς την αισθαντική δύναμη εκείνου που είναι ζωντανός και το τρώγει. Γι αυτό η αγνότητα, σύμφωνα με όλα τα κριτηρια, συνίσταται στην απόσταση και την αποχή από τα πολλά και ενάντια, και στην επιλογή και αποδοχή των οικείων και καταλλήλων για μας ειδών.»